ROZDZIAŁ 11.

Musiałam ten rozdział niestety podzielić na dwie części, z trudem ale udało mi się coś wymyślić. Mam już nawet fabułę opowiadania do samego końca, oby tylko udało mi się ją zrealizować. Myślę, że opowiadanie będzie liczyć około 30-40 rozdziałów. Jeszcze nie mam pomysłu na kolejne, ale w wakacje nad tym pomyślę. Tym czasem zapraszam do czytania...

Wczesnym rankiem obudził mnie rześki powiew wiatru oraz promienie słoneczne wpadające przez otwarty balkon. Przecież ja nie… to musiał być Rachel. Uniosłam głowę spoglądając na zegarek, dochodziła piąta rano. Gdybym poszła spać dalej, to nie wstałabym do południa. Przeciągnęłam się i wyczołgałam z łóżka wkładając bokserki, których dzisiejszej nocy zostałam pozbawiona.

Nie pomyliłam się, Bolan stał na balkonie w samych spodniach od piżamy i palił papierosa opierając się o balustradę. Westchnęłam ciężko nie mogąc się napatrzeć na jego odsłonięte ciało.

 - Dzień dobry – powiedziałam cicho przytulając go od tyłu. Drgnął i wyrzucając niedopałek za balkon, odwrócił się przytulając mnie mocno do siebie.

 - Witaj kochanie – zamruczał rozkosznie, jego włosy łaskotały mnie po twarzy.

Uśmiechnęłam się słodko i spojrzałam w górę. Napotkałam jego niezwykle radosną minę.

 - Czemu się tak szczerzysz? – spytałam unosząc brew ku górze, na co on pokręcił głową.

 - Jestem bardzo szczęśliwym facetem, po prostu – powiedział to, po czym wszedł do pokoju.

Pragnąc wiedzieć więcej ruszyłam za nim.

 - Dlaczego? – zadałam mu to pytanie wtedy, gdy miał opuścić sypialnię.

Odwrócił się do mnie z wielkim uśmiechem na ustach.

 - Bo cię kocham – po tych trzech słowach szczęka opadła mi chyba na podłogę, on dalej się uśmiechając wyszedł w końcu zostawiając mnie samą.

Czyli, że się w nocy nie przesłyszałam.

Ubierałam się mechanicznie. Jakbym była wyprana z jakichkolwiek uczuć i emocji. 

Nawet dokładnie nie wiedząc jakie ubrania założyłam zeszłam na dół, gdzie siedzieli już wszyscy.

 - Cześć Lil! – krzyknął do mnie Rob i machał mi szeroko, Bach śmiał się z niego czytając gazetę.

 - Hej wszystkim – powiedziałam cicho siadając koło Hilla. Podniosłam wzrok i napotkałam zatroskane spojrzenie Rachela. Czy on zawsze się tak na mnie patrzył? Dopiero co zauważam takie mało istotne szczegóły. A może on myśli, iż ja nic do niego nie czuję?

A czuję?

 - Stało się coś? – wziął moją dłoń w swoją lekko gładząc ją po wierzchu. Przebiegł mnie dreszcz.

 - Nie, wszystko dobrze – uśmiechnęłam się lekko i zabrałam do konsumowania płatek. W trakcie jedzenia zdążyłam się już wdać w dyskusję z Sabo na temat najlepszych płatków.

 - Ja ci mówię, że te z nadzieniem są najlepsze! – polemizował Dave wskazując w moją stronę swoją łyżką.

 - Nie znasz się, czekoladowe rządzą! – rozmowa skończyła się zjedzeniem przez Sebastiana reszty płatek Dave’a.

Oni pobiegli się bić do ogrodu, a ja zaczęłam sprzątać po śniadaniu. W trakcie zmywania naczyń naszły mnie dziwne myśli. Co jeśli Bolan mnie tak naprawdę nie kocha? Że robi to tylko z litości, bym nie cierpiała? Ja już sama nie wiem, bardzo chcę z nim być i cholernie mi na nim zależy. Warto zaryzykować, tyle razy byłam już krzywdzona przez facetów że się przyzwyczaiłam.

Poczułam jak oplatają mnie czyjeś ramiona. Tylko jeden mężczyzna pachniał tak cudownie papierosami i jakimś perfumem.

 - Czego dusza pragnie? – spytałam próbując opanować drżenie ciała.

Przejechał językiem po mojej szyi i ucałował ją czule.

 - To już nie mogę się przytulać do mojej… - przerwałam mu brutalnie odwracając się. Na dodatek ochlapałam mu koszulkę pianą.

 - Mojej co? Kochanki? Znajomej? Kim dla ciebie jestem? – nie musiałam jednak być aż tak ostra. Spojrzał na mnie zdziwiony.

Zapadło milczenie. Czyli on sam też nie wie. Odwróciłam się ponownie przodem do zlewu.

 - Przepraszam, za to że byłem taki ślepy na twoje odczucia. Tak dawno nie miałem normalnej dziewczyny, że już zapomniałem jak to powinno być. Hej, odwróć się do mnie – złapał mnie w talii i odwrócił przodem do siebie. Napotkałam jego spojrzenie. – Lilith Rose, zechcesz być dziewczyną takiego zdziczałego pawiana jakim jestem?

Prychnęłam śmiechem nie mogąc się powstrzymać.

 - Tak idioto, pewnie że chcę! – rzuciłam mu się w ramiona, on mnie tylko podniósł i mocno w siebie wtulił. Poczułam się bezpieczna, tak bardzo jak chyba nigdy.

Niósł mnie tak aż znalazłam się w miejscu, gdzie jeszcze nie miałam okazji się znaleźć. Okazało się, że jesteśmy na tyłach ogrodu, a na drzewach zawieszony jest duży hamak. Rachel położył mnie na nim, a sam padł obok mnie. Przymknęłam oczy i wtuliłam się w jego bok. Aż zamruczał z uciechy.

 - Ta chwila może trwać wiecznie, kurwa. Nie wiedziałem, że ten hamak aż taki wygodny jest. Kochanie, zamieszkajmy tutaj – mówił sennie trzy po trzy Rachel, za bardzo nie wiedziałam co chce powiedzieć ale śmiałam się z jego wypowiedzi.

Nagle jego ręce znalazły się na moim brzuchu, wyciągnął moją koszulkę ze spodenek. Zdezorientowana, ale coraz bardziej podniecona czekałam na jego następny ruch. Jednak on tylko położył swoje dłonie na nim.

 - Po co to było? – spytałam odwracając głowę. On tylko mnie czule pocałował. – Twój kolczyk mnie smyra.

Uśmiechnął się zadziornie.

 - Mogę się postarać, byś go czuła gdzie indziej – uniósł brew do góry, a ja spłonęłam rumieńcem.

 - Zostawmy to na później – mruknęłam speszona.

Trwaliśmy tak dłuższą chwilę, z domu dobiegały dźwięki winyli puszczanych z adaptera. Ciszy koniec, w sumie to na bardzo długo. Przecież za kilka godzin zacznie się impreza. Trzeba im jakoś pomóc w ogarnianiu wszystkiego. Próbowałam wstać, lecz opornie mi to szło. Wyszło na to, że Bolan też chciał to zrobić i oboje wylądowaliśmy na trawie. Żeby nie było, ja na nim.

 - Ała! – pisnęłam, Rachel na mnie spojrzał z udawanym mordem w oczach. Zachichotałam i pobiegłam w stronę drugiej części ogrodu. Chwilę później ganialiśmy się po całym trawniku jak małe dzieci. Zadowolony Dave wyszedł na taras i gdy nas zobaczył, podparł się pod boki i spojrzał z przyganą w oczach.

 - Lilith, Rachel… ile ja razy mam wam powtarzać, żebyście się tak nie zachowywali? – powiedział.

 - Przepraszamy mamo – powiedzieliśmy chórem z Bolanem ledwo tłumiąc śmiech.

 - A teraz marsz do domu i umyć ręce przed obiadem! – walnął mnie ścierką w tyłek, a basistę w głowę.

Weszliśmy do salonu i ujrzeliśmy jak Bach z Robem przesuwają niektóre meble, a Hill siedzi na dywanie pośród stosów winyli. Ulitowałam się nad nim i okazując swe dobre serce zaczęłam mu pomagać wybrać muzykę na imprezę…

*

Po dość długich przekomarzaniach, wypalonych papierosach i wypitej na pół butelce wina, wybraliśmy kilka dobrych płyt nadających się dla naszego towarzystwa. Były takie winyle jak Metallica, Aerosmith, AC/DC, Led Zeppelin, Black Sabbath, The Rolling Stones czy za moją namową The Beatles. Ledwo podniosłam się z dywanu, tak bolał mnie tyłek. Siedzieliśmy w jednym miejscu chyba z dwie godziny. W tym czasie reszta facetów zdołała ogarnąć salon, pojechać na zakupy i przygotować to jedzenie. Byłam pod wielkim wrażeniem.

 - Sebastian, widziałeś może Rachela? – spytałam się wokalisty czyszczącego kieliszki.

 - Niestety, od jakiegoś czasu nie było go tutaj.

Westchnęłam i chcąc się przygotować do imprezy ruszyłam na górę. Otworzyłam drzwi sypialni i oniemiałam, stanęłam jak wryta nie wiedząc co powiedzieć…